Πότε η διαφωνία ή μια άστοχη ερώτηση, γίνεται καταπάτηση Ορίων?
Από που αρχίζουν τα όρια μου και πότε τα ξεπερνούν οι φίλοι μου?
Όταν λέω σε κάποιον, “Δεν έχεις ιδέα για τι πράγμα μιλάς” Δεν του κάνω απλώς κριτική, αλλά ακυρώνω την θέση του/της, καθώς και την ματιά του/της, ακόμα και την εμπειρία που μπορεί να έχει για κάτι.
Κι η αντίδρασή μου, δεν είναι για να εκφράσω την άποψη μου, αλλά γιατί έχω θυμώσει. Από αυτό που άκουσα, έχω κάνει μια ερμηνεία και της έδωσα ένα νόημα.
Εκείνη την στιγμή είναι σαν να τ@ λέω, ότι κοίτα, “καταχράστηκες τα όριά μου” και για αυτό σου είπα “Δεν έχεις ιδέα για τι πράγμα μιλάς”.
Καμιά φορά εν αγνοία μας, ή και συνειδητά ακόμα, μπορεί να καταχραστούμε τα όρια κάποιου ή να μου καταχραστεί το όριο μου κάποιος άλλος.
Το Όριο αυτό, μπορεί να είναι συναισθηματικό ή ψυχικό. Συναισθηματικό γιατί αυτό που άκουσα μου δημιούργησε έντονο συναίσθημα και ψυχικό γιατί μπορεί να έχει να κάνει με τις Αξίες μου. Και θέλοντας είτε να αμυνθώ, είτε να κόψω κάθε δικαίωμα, απαξιώνω τον φίλο μου ή την φίλη μου.
“Επειδή νιώθω ότι παραβίασες το όριο, σε απορρίπτω. Δεν σου αναγνωρίζω το δικαίωμα να μιλάς”
Αυτό είναι και Άμυνα και Επίθεση μαζί.
Τι σημαίνει αυτό?
Εδώ αγγίχτηκε ένας μώλωπας μου. Ο μώλωπας αυτός, μπορεί να είναι κάτι που με πονάει πολύ ή μπορεί να είναι κάτι απειλητικό. Ίσως να είναι κάτι που δεν θέλω ούτε εγώ ο/η ίδι@ να αποδεχτώ.
Αν θα σου το επικοινωνούσα χωρίς άμυνα, η μετάφραση θα ήταν….
“Με δυσκολεύει αυτό που λες…Ειλικρινά με κάνει να νιώθω αμήχανα”
Και αντί αυτού, επειδή καταπάτησες τα όριά μου και εγώ τώρα θα σου δείξω….και σου πετάω “Δεν έχεις ιδέα για τι πράγμα μιλάς” “Δεν ξέρεις τι σου γίνεται”.
Παίρνω τον έλεγχο με αυτόν τον τρόπο, καταπατώντας την φωνή σου.
Σε πολλούς από εμάς έχει συμβεί αυτό.
Γιατί μπορεί να μας συμβαίνει αυτό?
Διότι αποδέχομαι, μόνο αυτό που μπορώ να διαχειριστώ.
Αυτή την φράση θα την διαβάζεται από εδώ πολύ συχνά. Αποδεχόμαστε μόνο αυτά που αντέχουμε. Και καλά κάνουμε.
Όταν δεν μπορούμε να διαχειριστούμε αυτό που μας λέει ο άλλος, προχωρώ σε επίθεση. Αυτό γίνεται τις περισσότερες φορές ασυνείδητα.
Η απαξίωση, δεν είναι πάντα αίσθηση υπεροχής. Δεν είναι αίσθημα ότι είμαι ανώτερος από εσένα. Αντίθετα, μπορεί να είναι αίσθηση ότι “Εγώ θέλω να με προστατέψω”
Ακούω κάτι, αλλά εγώ δεν είμαι έτοιμος ή έτοιμη να το επεξεργαστώ αυτό το “κάτι” γιατί με δυσκολεύει πολύ.
Ή μπορεί να το ξέρω αλλά θέλω να το κρατήσω για μένα με σεβασμό.
Αυτό έχει να κάνει με ένα Ηθικό κομμάτι μέσα μας https://jenny.gr/well-being/sheseis-sex/296511/o-dekalogos-tis-filias
Σε όλο αυτό έχουμε επίσης να αναρωτηθούμε….
Από ποιον ρόλο ρωτάω; Από ποιo ρόλο με ρωτάνε; Αυτό είναι το θεμέλιο. “Ποιος είναι ο ρόλος μου ή ο ρόλος σου”
Είμαι σύντροφος, είμαι περαστικός, είμαι φίλος , γονιός, Ποια είναι η σχέση που έχω μαζί σου και μου δίνει το δικαίωμα να ρωτήσω “κάτι”;
Ο Ρόλος είναι που θα ορίσει και τους κανόνες επικοινωνίας μεταξύ μας.
Διότι αυτό σημαίνει ότι από πίσω υπάρχει και κανόνας και υπάρχει και πρόθεση, είτε να φροντίσω, είτε να εκθέσω, είτε να ικανοποιήσω την περιέργειά μου.
Ποια είναι η πρόθεσή μου; Θέλω να σε φροντίσω; Θέλω να καταλάβω; Θέλω να σε προστατεύσω; ή Μήπως Ασυνείδητα θέλω να ελέγξω, να σε δοκιμάσω.
Σε όποια θέση κι αν είμαι, ο άλλος, το καταλαβαίνει αυτό, γιατί αποτυπώνεται στο σώμα μου, η οποιαδήποτε πρόθεσή που έχω. Αποτυπώνεται από το βλέμμα μου, από τη φωνή μου. Αποτυπώνεται αν είναι από Φροντίδα ή κάτι άλλο.
Ακόμα κι αν έχω χρησιμοποιήσει τις κατάλληλες λέξεις, ο άλλος καταλαβαίνει ποια είναι η πρόθεση. Γιατί έχει να κάνει με αισθητηριακές αισθήσεις .
Η ερώτηση που δεν έχει συναίσθημα σπάνια φτάνει καθαρά.
Έπειτα έχει να κάνει με το Ποιό είναι το Πλαίσιο της σχέση μας;
Υπάρχει εμπιστοσύνη μεταξύ μας; υπάρχει βάθος; έχουμε οικειότητα; Kι αν υπάρχει αυτή η οικειότητα μετά έχεις να σκεφτείς. Αυτό που θα ρωτήσω ή θα πω στον άλλον, εκείνος ή εκείνη, θέλει να το αγγίξει αυτό το κομμάτι; θέλει να το ανοίξει;
Και Εδώ είναι ένα άλλο θέμα. Και αυτό λέγεται, Διάκριση.
Έπειτα Εχει ζητηθεί η γνώμη μου; και αν έχει ζητηθεί υπάρχει και για αυτό τρόπος να το ξεστομίσω.
“Θέλω να σου πω κάτι σε σχέση με….και θα στο πω μόνο αν είσαι ανοιχτός/η να το ακούσεις ….παρατήρησα ότι,….”
Και αυτό είναι κάτι πολύ διαφορετικό, από το να μπω κατευθείαν σε μια ερώτηση που τον άλλον θα τον θυμώσει, θα τον αποσυντονίσει, θα του δημιουργήσει μεγάλη ταραχή.
Όταν παραβιάσω τα όρια και ο άλλος συμβαίνει να θυμώσει, αυτό είναι “ΟΚ”
Και γιατί είναι “ΟΚ”; Διότι ο θυμός δεν αφορά μόνο την ερώτηση, αλλά όσα κουβαλάει αυτή η ερώτηση.
Ίσως να ένιωσε εκτεθειμένος, γιατί εσύ ο φίλος/φίλη διάβασες κάτι, που δεν ήταν έτοιμος να το αποδεχτεί, και να το μοιραστεί;
Ίσως ένιωσε παραβίαση σε κάτι πολύ προσωπικό, που δεν θέλει να ανοίξει ούτε καν στον ίδιο του τον εαυτό.
Ίσως αυτό που ρώτησες να είχε πίσω Κριτική ή Υπόνοια ή ακόμα χειρότερα Αμφισβήτηση της Ταυτότητάς του.
Αυτό συμβαίνει πολλές φορές μεταξύ φίλων, αλλά υπάρχουν φιλίες και φιλίες.
Σε ποιό πλαίσιο διατυπώθηκε λοιπόν, αυτή η ερώτηση; Να αναρωτηθώ….Υπάρχει και εκ μέρους μου αυτή η ανοιχτότητα;
Το πρώτο πράγμα είναι να ακούσω, και να προσπαθήσω να καταλάβω, γιατί ο άλλος θύμωσε μαζί μου;
Γιατί, ίσως να έχει δίκιο που θύμωσε.
Και μετά, αν πράγματι έχει δίκιο, να ρίξω τον εγωισμό μου, αφού είναι φίλος ή φίλη μου, και να διορθώσω….
“κατάλαβα ότι σε έφερα σε δύσκολη θέση και ζητώ συγνώμη για αυτό”
“Δεν ειχα πρόθεση να σε φέρω σε δύσκολη θέση, αλλά να σε φροντίσω”
Είναι “παράξενο” το συναίσθημα, όταν θεωρώ κάποιον φίλο μου και έχουμε αναπτύξει οικειότητα και ξαφνικά μου βάζει όρια.
Και ξαφνικά αναρωτιέμαι…”Μα εγώ με αγάπη το είπα”.
Εδώ είναι το Κομβικό Σημείο. Το να μου βάζει ο άλλος όριο, δεν σημαίνει ότι δεν με αγαπά, αντίθετα, μπορεί να σημαίνει ότι, με σέβεται τόσο πολύ, που μου δείχνει “που αρχίζει και που τελειώνει ο δικός του εαυτός” και αυτό δεν είναι απόσταση, αλλά καθαρότητα.
Αν λοιπόν νιώθω ότι ο φίλος μου ή φίλη μου δυσκολεύεται είναι πολύ ανθρώπινο να του πούμε….
“Νιώθω πως κάτι σε προβληματίζει ή σε δυσκολεύει. Αν κάποτε θέλεις να το μοιραστείς είμαι εδώ”
Αυτή η στάση ανοίγει πόρτες χωρίς να τις σπάει.
Η Αληθινή σχέση δεν είναι εκεί που λέω πάντα “ναι”. Αλλά εκεί που χωράει η αλήθεια μου, και την θέλω μόνο για μένα, και την αλήθεια την δική σου, επίσης, την σέβομαι.
Την χωράω και την αποδέχομαι την αλήθεια σου, αλλα κρατάω και τα όρια.
Επικοινωνώ για να συναντηθώ μαζί σου, μέσα από τα όρια.
Μόνο με αυτό τον τρόπο, αρχίζει η φιλία μας να είναι πραγματική και όχι μασκαρεμένη.
Αρκεί να είναι “Πραγματική Φιλία” και όχι Ιδέα για φιλία.
Και αυτό το ξέρεις μόνο εσύ, από αυτά που βλέπεις, από αυτά που ακούς, αλλά κυρίως από αυτό που νιώθεις.
