Διάβασα αυτό το άρθρο της συγγραφέως Άννας Γαλανού εδώ στο OnDay.gr
και αξιοποιώ την ευκαιρία να θέσω κάποιες ερωτήσεις στον εαυτό μου, για το πως διαμορφώνονται οι σκέψεις μας και οι πεποιθήσεις μας και πως αυτές οι φωνές μας επηρεάζουν στην ζωή μας.
Απο που έρχονται οι πεποιθήσεις μας
Από την πρώτη στιγμή που γεννιόμαστε, βρισκόμαστε σε ένα κόσμο γεμάτο κανόνες, πρότυπα και “αλήθειες”, οι οποίες έχουν διαμορφωθεί από προηγούμενες γενιές και κληροδοτούνται σε εμάς σαν προίκα. Άλλοτε είναι ευλογία και άλλοτε είναι βάρος.
Οι πεποιθήσεις που κουβαλάμε δεν είναι τυχαίες, αλλά ούτε και προσωπικές μας επιλογές. Στην πραγματικότητα, φαίνεται σαν να είναι γραμμένες μέσα μας, όπως το DNA.
Οι αόρατες εντολές της καθημερινότητας
Οι πεποιθήσεις μεταφέρονται από γονείς σε παιδιά, “«Μην τρως τόσο, θα παχύνεις και δεν θα σε θέλει κανείς.»
Μεταφέρονται από δασκάλους σε μαθητές, «Περίμενα περισσότερα από σένα.»
Μεταφέρονται από την κοινωνία σε κάθε νέο μέλος, «Για να αξίζεις και να σε σέβονται, πρέπει να είσαι επιτυχημένος ».
Και χωρίς να το καταλάβουμε, αυτές οι φωνές διαμορφώνουν μέσα μας, όχι μόνο το πως βλέπουμε τον κόσμο, αλλά Κυρίως, το πως βλέπουμε τον εαυτό μας.
Μαθαίνουμε να φοβόμαστε και να κοροϊδεύουμε
Έχουμε εκπαιδευτεί, να ντρεπόμαστε για το σώμα μας, να κρύβουμε τις αδυναμίες μας, να αισθανόμαστε ενοχές αν έχουμε παραπανίσια κιλά.
Έχουμε εκπαιδευτεί να φοβόμαστε τα έντομα, χωρίς να επιτρέπουμε στον εαυτό μας, να δει ότι κάποια από αυτά έχουν υπέροχα χρώματα.
Έχουμε εκπαιδευτεί να κάνουμε “Μπλιάχ”.
Έχουμε συνηθίσει να γελάμε εις βάρος του άλλου, επειδή μπορεί να είναι διαφορετικός από εμάς, λες και αυτό μειώνει την αξία του.
Το ζήτημα είναι ότι αυτές οι πεποιθήσεις δεν είναι ουδέτερες στον ψυχισμό μας, αλλα επηρεάζουν βαθιά την καθημερινότητά μας, τις σχέσεις μας, την ψυχική μας ισορροπία.
O Αριστοτέλης, ήδη από τον 4ο αιώνα π.χ. τονίζει στα έργα του:
“Ο Άνθρωπος πρέπει να ζει και να σκέφτεται με τον τρόπο της εποχής του”.
Η σκέψη του ανθρώπου δεν μπορεί να αποκοπεί από την εποχή και τις συνθήκες τις οποίες ζει.
Η ρήση αυτή είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Μας θυμίζει ότι οι πεποιθήσεις δεν είναι σταθερές και αιώνιες. Ήταν χρήσιμες σε μια εποχή, αλλά ίσως σήμερα κάποιες από αυτές να μας περιορίζουν. Αν δεν τις εξετάσουμε και αν δεν αναρωτηθούμε “γιατί το πιστεύω αυτό?” τότε κινδυνεύουμε να ζούμε χωρίς δική μας πυξίδα.
Το παγκάκι που δεν στέγνωσε ποτέ
Υπάρχει ένα ανέκδοτο που θέλω να μοιραστώ καθώς εδώ ταιριάζει απόλυτα:
“Σε ένα στρατόπεδο υπήρχε μια σκοπιά και δίπλα της ένα παγκάκι. Οι φαντάροι ήξεραν πως απαγορεύεται να καθίσουν εκεί. Κανείς δεν καθόταν σε αυτό το παγκάκι για χρόνια , αλλά κανείς δεν ήξερε “γιατί”. Ο ένας ρωτούσε τον άλλον, μα απάντηση δεν υπήρχε. Μέχρι που κάποιος αποφάσισε να ψάξει πιο βαθιά. Ανακάλυψε ότι η απαγόρευση είχε δοθεί πολλά χρόνια πριν, από έναν στρατηγό. Τον πήραν τηλέφωνο για να μάθουν την αιτία, κι εκείνος απάντησε απλά:
-Μα ακόμα δεν στέγνωσε το παγκάκι;”
Το αστείο είναι φανερό, αλλά και το δίδαγμα βαθύ: πόσα πράγματα συνεχίζουμε να κάνουμε μόνο και μόνο επειδή “έτσι τα βρήκαμε”, χωρίς να αναρωτηθούμε αν έχουν νόημα σήμερα;
Για αυτό είναι σημαντικό να θυμόμαστε: κάποιες φορές, θα χρειαστεί να αναθεωρήσουμε τις πεποιθήσεις μας. Μπορεί να είναι δύσκολο, αλλά είναι αναγκαίο, γιατί οι παλιές ιδέες συχνά περιορίζουν την ευτυχία μας, κλονίζουν την αίσθηση της ασφάλειας και μας στερούν την ηρεμία μας.
Η δύναμη της αναθεώρησης
Η Αλλαγή δεν είναι προδοσία στους προγόνους μας. Είναι πράξη φροντίδας για το παρόν και το μέλλον μας. Άλλωστε η βιολογία μας ολόκληρη, στηρίζεται στην αλλαγή.
Αν θέλουμε περισσότερη γαλήνη, περισσότερη ελευθερία και μια ζωή πιο αυθεντική, τότε ίσως χρειαστεί να τολμήσουμε να αφήσουμε πίσω όσα δεν μας εξυπηρετούν.
Η αλήθεια είναι, ότι ενώ κουβαλάμε τις φωνές του χθες, γράφουμε ταυτόχρονα και την δική μας ιστορία στο “Τώρα”.
Η επιλογή είναι δική μας: θα συνεχίσουμε να ζούμε με παλιές “εντολές” ή θα δημιουργήσουμε νέες αξίες, που αντανακλούν το ποιοι είμαστε και ποιοι θέλουμε να γίνουμε;
Η Επίγνωση είναι το κλειδί. Και όσο περισσότερο καλλιεργούμε τη συνείδηση του εαυτού, τόσο πιο ελεύθεροι γινόμαστε. Γιατί τελικά, το πιο σημαντικό ερώτημα δεν είναι μόνο τι πιστεύω, αλλά “γιατί το πιστεύω”.
