Όλοι μας έχουμε περάσει μικρά και μεγάλα πένθη στην ζωή μας.
Πολλές φορές όταν περνάω μια απώλεια, οποιαδήποτε απώλεια, μου φέρνει απογοήτευση, ματαίωση και νιώθω θλίψη.
Η κάθε θλίψη που βιώνω, είναι πένθος, είτε είναι μικρό, είτε είναι μεγάλο, γιατί είναι ένα Μεταβατικό Στάδιο στην ζωή μου.
Και σε κάθε μεταβατικό στάδιο, εισέρχομαι σε μια νέα φάση αλλαγής. Καθώς καλούμε να προσαρμοστώ στις νέες συνθήκες. Έτσι αναπροσαρμόζω και την αντίληψή μου, τόσο στον τρόπο που βλέπω τα πράγματα, όσο και στη στάση που κρατώ απέναντί τους. Και αυτό μπορεί τελικά να με οδηγήσει σε μια καινούργια απόφαση.
Παραδείγματα θλίψης μετά από μια αλλαγή μπορεί να είναι:
Μπορεί να αλλάξω δουλειά και αυτό είναι ένα μικρό πένθος, με την έννοια, ότι χάνω τους συναδέλφους μου, άρα και την οικειότητα που ίσως είχα μαζί τους. Χάνω την ρουτίνα μου. Χάνω και ένα μέρος από την Ταυτότητά που είχα σε εκείνο το περιβάλλον.
Και όλα αυτά, δημιουργούν συναισθήματα μελαγχολίας.
Μια σχέση που χαλάει είναι ένα πένθος ακόμα κι αν αυτό, είναι δική μου επιλογή. Είναι μια απώλεια.
Όταν χάσω ένα αγαπημένο μου άτομο έχω θλίψη. Και ανάλογα το πόσο συνδεδεμεν@ ήμουν μαζί του, διαμορφώνει κ την ένταση της θλίψη μέσα μου.
Μια αλλαγή ρόλου είναι ένα πένθος, για παράδειγμα, από εργαζόμενος ή εργαζόμενη να βρεθώ άνεργος ή άνεργη ή αν είμαι μητέρα που τα παιδιά μου μεγάλωσαν πια, και έχουν φύγει από το σπίτι.
Μια μετακόμιση μπορεί να μου προκαλεί θλίψη.
Αλλαγές στο σώμα μου ή στην υγεία, όπως μια ασθένεια, ή γήρανση, ή μια αναπηρία….
Υπάρχουν, λοιπόν, πολλά είδη πένθους με τα οποία μεγαλώνουμε, συμπορευόμαστε και ωριμάζουμε.
Πολλές φορές όταν περνάω πένθος έρχεται και η μοναξιά, η οποία ίσως, να είναι απαραίτητη.
Διότι αυτά τα μεταβατικά στάδια όσο κι αν μας φαίνεται παράξενο, είναι Αναπτυξιακά Στάδια.
Τα λέμε Αναπτυξιακά Στάδια διότι με εξελίσσουν σε κάτι νέο και πρέπει να μείνω για λίγο μόν@, να βιώσω αυτή την απώλεια, να την νιώσω, να την θρηνήσω. Αυτό θα με βοηθήσει να την συνειδητοποιήσω και να ανακτήσω ξανά τις δυνάμεις μου.
Για ποιον λόγο χρειάζεται να μένουμε για λίγο μόνοι μας;
Όταν περνάω θλίψη, μου δημιουργείται ένα κενό.
Σε αυτό τον κενό θα ξαναχτίσω τις δυνάμεις μου.
Όχι απέναντι στον κόσμο, αλλά απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό και στους φόβους μου.
Το κενό γίνεται χώρος για Σοφία.
Η Θλίψη γίνεται ευαισθησία και όχι αδυναμία.
Είναι μια ευκαιρία για επανεκκίνηση. Είναι μια ευκαιρία για ένα Restart.
Είναι όπως στην μουσική. H παύση, δεν είναι σιωπή, αλλά είναι ένταση που ετοιμάζεται.
Όλοι αργά ή γρήγορα βιώνουμε στην ζωή μας, αυτή την μοναξιά.
Ακόμα και οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι, οι φίλοι μου, όλοι την έχουν βιώσει και την έχουν νιώσει.
Είναι σαν όταν υποφέρει και διψάει ένα δέντρο, η Ελιά ας πούμε.
Τι κάνει όταν διψάει η Ελιά; Στρέφει τα κλαδιά της, προς τα μέσα. Υποφέρει όταν διψάει αλλά κάνει ότι μπορεί για να αντέξει. Είναι στρατηγική επιβίωσης.
Το ίδιο ίσως να συμβαίνει και με τον άνθρωπο.
Όταν πονάει ένας άνθρωπος, ακόμα και ο πιο δυνατός να είναι, θέλει να κλειστεί στον εαυτό του, για λίγο, και να ανασυνταχθεί. Όχι από αδυναμία αλλά για να προστατευτεί. Γιατί ο εσωστρεφής πόνος, είναι συχνά πιο ειλικρινής από την εξωστρεφή παρηγοριά.
Είναι απαραίτητη η απομόνωση -για λίγο- γιατί με βοηθάει να σκεφτώ, τι ακριβώς έχει συμβεί, να ξεχωρίσω τι νιώθω. Να δώσω χώρο στην ψυχή μου. Η απόσυρση είναι ο τρόπος να μην προδώσω τον εαυτό του με ένα ψεύτικο “είμαι καλά”.
Η απομόνωση όμως αυτή, χρειάζεται, όπως είπαμε, να είναι για λίγο.
Να είναι μόνο για να μαζέψω ενέργεια από το μέσα μου. Να είναι, Τόσο…Όσο… Μόνο για να ξαναβρώ τα πατήματά μου, που λένε.
Η ψυχική ευημερία και ισορροπία, λένε οι ειδικοί, βασίζεται σε μια καλή σχέση με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Μέσα από την αποδοχή ξαναχτίζω αυτή μου την δύναμη. Να αποδεχτώ αυτό που έχει συμβεί δηλαδή.
Μόνο μέσα από την αποδοχή και τις μικρές δράσεις όπως, ένα περπάτημα, ένα τηλεφώνημα και μέσα από την σύνδεση με τους άλλους, ξαναβρίσκω τα πατήματά μου.
Η Ισορροπία λοιπόν, βασίζεται τόσο στην σχέση που έχω με τον εαυτό μου, όσο και στις καλές σχέσεις που έχω με τους άλλους ανθρώπους γύρω μου.
Και ποιες είναι αυτές οι σχέσεις; Είναι η οικογένεια , είναι οι φίλοι μου, είναι οι συνάδελφοί μου ενδεχομένως , οι συντοπίτες μου , οι γείτονες μου, είναι οι υπάλληλοι μου, είναι η ομάδα της Yoga…. Σκεφτείτε σε πόσα πλαίσια αλληλοεπιδρούμε….ο κατάλογος είναι μεγάλος.
Οι άνθρωποι, έχει αποδειχθεί ότι λειτουργούμε καλύτερα μέσα σε συστήματα. Σαν τα δέντρα, όταν ζουν σε συστάδες, μακροημερεύουν.
Όλοι εμείς λοιπόν, αντλούμε ενέργεια και από μέσα μας, αλλά και από την κοινωνική μας Ζωή.
Όταν επιλέγω να είμαι εξωστρεφής, να βγαίνω έξω και να αλληλεπιδρώ , ανακαλύπτω νέες προοπτικές.
Όταν αλληλεπιδρώ, κάτι θα δω , κάτι θα ακούσω, κάτι θα αντιληφθώ, που μπορεί να μου προσφέρει την απάντηση που αναζητώ.
Μπορεί, επίσης να αντλήσω έμπνευση από κάπου.
Η Πορεία μέσα από το πένθος, την μοναξιά και την εσωστρέφεια δεν είναι πορεία προς τα πίσω, αλλά πορεία προς τα μέσα https://www.lifo.gr/tropos-zois/health-fitness/pos-diaheirizomaste-diko-mas-penthos-kai-ti-thlipsi-ton-kontinon-mas
Η Εσωστρέφεια δεν είναι φυγή από τον κόσμο, αλλά επιστροφή στον εαυτό. Σε εκείνο το κομμάτι που συχνά θυσιάζεται, στην ταχύτητα της καθημερινότητας.
Η Ισορροπία λοιπόν, είναι ανάμεσα στην εσωτερική μας και την εξωτερική μας ζωή. Όχι στο να διαλέγουμε τη μια εις βάρος της άλλης, αλλά στο να ζούμε με συνείδηση και τις δύο.
